یکی از مهمترین وظایف و اهداف والدین این است که کودکان خود را مستقل بار آورند تا روی پای خود بایستند. مسلماً در سال‌های اول کودک کاملاً به والدین خود متکی است. چنانکه نوزادان برای تغذیه، نظافت و حتی جابجایی به پدر و مادر خود وابسته‌اند.  گرچه کودکان با رشد هرچه بیشتر در این نیازهای اولیه مستقل می‌شوند، اما همچنان برای حفاظت، حمایت و راهنمایی متکی به شما هستند. با حرکت هرچه بیشتر انسان به سمت سنین بلوغ، از میزان وابستگی‌اش کاسته شده و استقلال بیشتری پیدا می‌کند. این پروسه، کودک را برای ورود به بلوغ آماده می‌کند. اما نکته مهم اینجاست که این حرکت گاهی با راهنمایی اشتباه والدین که از روی دلسوزی است، با موانعی روبرو می‌شود.
بچه‌های وابسته
بچه‌های وابسته متکی به این هستند که دیگران چگونه درباره آنها فکر می‌کنند. برخی از والدین می‌خواهند که کودکانشان را همینگونه پرورش دهند. چنینن والدینی دوست ندارند که هیچ وقت قدرت و نفوذ خود را روی فرزندانشان از دست بدهند. فرزندان آنها را می‌توان با این خصوصیات شناخت:
·        منتظرند تا دیگران انگیزه لازم را برای انجام کاری به آنها بدهند.
·        همیشه به تأیید دیگران نیاز دارند چرا که مالکیتی روی زندگی خود احساس نمی‌کنند. احساس مسئولیت آنها به تفکرات، احساسات و فعالیت‌های خودشان کم است.
·        تصمیم‌گیرندگانی ضعیف هستند
بچه‌های مستقل
بچه‌های مستقل از جهات مختلفی از گروه قبل متفاوتند. چنین فرزندانی را باید برای پیدا کردن فعالیت مفیدی که در آن مستعد‌ترند راهنمایی کرد نه در خود فعالیت. این کودکان با آزادی تجاربی کسب می‌کنند که برای آنها درس‌های مفیدی دارد. آنها را با این خصوصیات می‌توان معرفی کرد:
·        اعتماد به نفس
·        با دیگران همکاری می‌کنند اما منتظر آنها نمی‌مانند
·        تصمیم‌گیرندگانی قوی و خوب هستند
چه میزان استقلال و چگونه
اصلی‌ترین بخش پاسخ به این سئوال که چه زمانی باید شروع به مستقل نمودن کودکان کرد، اینست که بدانیم چه مسئولیت‌هایی که را می‌خواهیم بر عهده آنها قرار دهیم. قانونی به این شکل وجود دارد که اگر هرکسی در خانواده وظایف خود را انجام دهد و مسئولیت‌های دیگران را انجام ندهد، کودکان افرادی مستقل تربیت می‌شوند.